Facendo camiño ao andar
Noelia Castro Yáñez
Houbo un tempo no que se puxo de moda viaxar. E segue a habelo. Houbo un tempo no que se comías con amigos, sempre houbo un que se vanagloriaba de selo máis viaxado. Porque viaxar era sinónimo de status, de posicionarse dentro dun rango alto da sociedade. Houbo un tempo no que na Mariña mirabamos de esguello aos das Rías Baixas que triplicaban e ata quintuplicaban a súa poboación en tempada alta, sen darnos de conta de que estabamos a comezar nós mesmos ese proceso. Houbo un tempo no que acollíamos con simpatía a aqueles catro da meseta que invertían nunha segunda residencia aquí. Agora pasamos a sentir xenreira e mesmo animadversión. Porque non son viaxeiros, a nós tocáronnos a meirande parte de turistas, ou toristas como lles chamaban na taberna, porque sempre fomos máis finos caos que os bautizaron de fodechinchos, aínda describíndoos infinitamente mellor.
Invítanos o libro Roma desordenada a viaxar desde a perspectiva da educación e o respecto. A ser viaxeiro e non turista. Porque coñecer unha cidade nunha soa viaxe é un prantexamento condeado ao fracaso. Unha vila é inabarcable e eterna, non se pode pretender coñecela nunha vida, e moito menos nunha fin de semana.
As diferenzas atópanse nalgo máis intanxible e podes recoñecer a un viaxeiro ou a un turista estando na túa cidade sentado coa túa familia e amigos. Trátase dunha decisión persoal, de como queremos transitar por algures, ser observador ou participar. Embebedarse dunha cultura e aprender dela ou xulgala de lonxe.
Por suposto que estou a xeneralizar, froito isto do descontento xeral dunha vila que non está loxísticamente preparada para recibir a cantidade de xente que acollemos nos últimos anos. E non o digo eu, dino os incesantes cortes nos suministros que sofren os veciños en verán. Contábanme na farmacia que comezamos fai décadas por arrendar os galpóns para os que viñan de fóra pero pasamos a ver aos veciños mudarse aos galiñeiros para dar casa aos madrileños na súa maioría. Porque os cartos fan moito, pero non deberan selo todo. E estamos a converter a vila no que fai uns anos detestabamos. Conto isto sendo partícipe dunha anécdota, na urbanización de chalés dos meus tíos, en primeirísima liña de praia sempre houbo unha taberna, co mellor churrasco da volta e o dono pasou a pechar os meses de verán en canto San Cibrao comezou a acoller a tal cantidade de turistas, el respondía que debía vivir dos de todos os días, que o inverno era longo e non estaba para perder o tempo e a paciencia polos dous meses de verán. Tratárono por tolo para acabar por darlle a razón. Porque estamos fartos de que nos traten de aldeanos e iletrados, porque o primeiro somos, e con orgullo pero fai moito que comezamos a estudar e aínda que non o fixésemos, fai moito que temos educación. Porque ata Castelao o fixo con sorna, pero vese que desde a capital non son quen de entender os dobres sentidos.
Comecei a Academia indo traballar no coche familiar, un coche grande para unha rapaza noviña, pero que indudablemente sabía conducir, transitaba por unha rúa de sentido único e de fronte viña un señor maior co seu acento de interior facendo aspaventos cos brazos, afortunadamente puiden apartar a unha beira aproveitando un oco no que non había coches estacionados, para baixar a ventá e indicarlle que viña por dirección prohibida, contestoume que “no me entendía, que le hablase bien”, se ve que os sinais de tráfico por alá son distintos, que tampouco os entenden.
E con isto, invito a xente a coñecer a Mariña e o mundo, pero primando a educación e o respecto.